Wskazał bezradnie na pudełko. – Więc go ukryłem. Bo za każdym razem, gdy na niego patrzyłem, nie widziałem pięknego pierścionka. Widziałem przypomnienie, że nigdy nie dorobiłem się na tyle, by dawać ci ładne rzeczy bez martwienia się o rachunek za prąd.
Eleanor spojrzała na szafir, iskrzący w słabym świetle garażu. Potem spojrzała na swojego męża – jego szorstkie dłonie, zmęczone ramiona, człowieka, który w milczeniu niósł ciężar ich świata przez cztery dekady.
Złość wyparowała, zastąpiona przez falę miłości tak silną, że prawie zwaliła ją z nóg.
Podeszła do niego i ujęła jego szorstką dłoń. Zdjęła z palca prostą złotą obrączkę – tę, którą nosiła od czterdziestu lat – i włożyła szafirowy pierścionek na palec. Pasował idealnie.
– Ty głupi, głupi staruszku – powiedziała drżącym głosem.
David spojrzał na pierścionek na jej dłoni. – El, pewnie powinniśmy go sprzedać. Dach wymaga...
– Cicho – powiedziała. Pochyliła się i pocałowała go w czoło, dokładnie tam, gdzie zmarszczki zmartwienia były najgłębsze. – Dach może poczekać. Noszę mój pierścionek.
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
