W końcu wyszeptałem: „Nie. Nie jestem”.
Słowa były krótkie, ale wyzwalające. Jak pierwszy trzask w zamkniętej klatce. Dr Hall skinął głową, spokojnie i z pogodą ducha. Wyjaśnił procedury szpitalne w przypadku podejrzenia nadużycia, możliwości prawne, dostępne zasoby i ochronę, jaką mi zapewniono. Przypomniał mi, że nie jestem sama w tej gehennie.
„Nie mogę” – wyszeptałam. „Jeśli dowie się, że komuś powiedziałam…”
„Nie jesteś sam w strachu” – powiedział. „Ale są sposoby, żeby się chronić”.
Pielęgniarka wróciła z teczką: raportami, zdjęciami, prośbami o konsultacje. Pracownik wsparcia ofiar był już w drodze. Plany bezpieczeństwa. Kontakty alarmowe. To było imponujące, ale też dawało nadzieję, namacalne na papierze.
Kilka minut później Ethan próbował siłą wtargnąć do budynku, żądając wyjaśnień. Tym razem ochrona go zatrzymała. Dr Hall powitał go w drzwiach.
„Panie Donovan, pańska żona jest nadal badana. Będzie pan musiał pozostać w poczekalni”.
„Nie możesz mi zabronić spotykania się z żoną!” krzyknął.
Doktor Hall ani drgnął. „To moja pacjentka. Jej bezpieczeństwo jest najważniejsze”.
Drzwi się zamknęły, tłumiąc jego gniew. Po raz pierwszy burza nie była skierowana na mnie. Wypuściłem drżący oddech. Ręce wciąż mi się trzęsły, ale w inny sposób.
Przeczytaj więcej na następnej stronie >>
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
